Uran je dobio ime po starogrčkom božanstvu neba. William Herschel je u početku mislio da je ugledao kometu. Uran je, zapravo, viđen i mnogo puta prije (na granici je vidljivosti golim okom), ali je u kartama bio prikazan kao uobičajena zvijezda.

Uranov sistem ima jedinstvenu konfiguraciju među planetama Sunčevog sistema, pošto je njegova osa rotacije položena na bok, skoro u ravan njegove revolucije oko Sunca; njegov južni i sjeverni pol leže tamo gdje je većini planeta ekvator.

Slike sa Voyagera 2, prikazuju Uran kao nezanimljivu planetu bez oblaka ili oluja koje su imale druge planete-džinovi. Međutim, posmatrači sa Zemlje su ipak primjetili znakove sezonskih promjena i pojačane aktivnosti vjetra, kada se Uran približi svojoj ravnodnevnici.

Uran, kao i Neptun ima drugačiji unutrašnji i atmosferski sastav od gasovitih divova – Jupitera i Saturna. Zbog toga ih astronomi ponekad svrstavaju u posebnu kategoriju "ledenih divova".

Iako nije najdalja planeta od Sunca Uran je najhladniji. Njegova atmosfera, sa temperaturom od −224 °C, sastavljena je pretežno od vodonika i helijuma, uz visok procenat vodenog, amonijskog i metanskog leda, i tragove ugljovodonika. Uprkos niskim temperaturama, temperatura prema unutrašnjosti raste do nekoliko hiljada Celzijusovih stepeni.

Kao i ostale planete-džinovi, i zeleno-plavičasti Uran ima prstenove – za sada je utvrđeno 13, i 28 satelita.

Smatra se da, kao i Neptun, ima malo kameno jezgro, ali, za razliku od ostalih gasovitih divova, nema sopstveni izvor toplote u unutrašnjosti.

Fotografije teleskopa Hubble otkrivaju sve veću aktivnost u Uranovoj atmosferi. Hubble je tokom 1998. snimio čak 20 oblaka, najverovatnije sastavljenih od kristala metana, na različitim visinama. Vjetrovi na ekvatoru Urana pušu brzinama do 50 metara u sekundi, što je dosta sporije nego na srodnim planetama.

Ova planeta ima i smjenu godišnjih doba, a jedan Uranov obilazak oko Sunca traje 83,83 godine, dok se oko svoje ose okrene za 17 sati i 14 minuta.

Do danas je pronađeno ukupno 28 Uranovih satelita. Za razliku od ostalih planeta čiji sateliti dobijaju imena uglavnom po mitskim likovima, Uranovi sateliti su dobijali imena po likovima iz djela Williama Shakespearea i Alexandera Popea: Kordelija, Ofelija, Bjanka, Julija, Rozalinda…

Herschel je nekoliko godina po otkriću planete otkrio prva dva velika Uranova satelita Titaniju i Oberon, a Lasel je 1851. otkrio Ariel i Umbriel. Miranda, najmanji od pet velikih Uranovih satelita, otkrivena je 1948. godine.

U novije vrijeme su se uz pomoć starih Voyagerovih fotografija i posmatranjem putem modernih teleskopa otkrivali novi Uranovi sateliti. Tako su 1997. otkriveni Kaliban i Sikoraks, a 1999. još tri: Prospero, Setebos i Stefano.

Godine 1977, za vrijeme pomračenja zvijezde Sigma Kentaura Uranom, primjećena je jedna nepredviđena pojava. Naime, zvijezda nije naglo nestala iza Urana, već je prije i poslije pomračenja devet puta zatitrala, što je bio rezultat prolaska iza Uranovih devet prstenova.

Deseti i jedanaesti prsten su otkriveni kasnije, 1985. godine.

Redom od Urana prema spoljašnjosti nalaze se prstenovi sastavljeni od ekstremo tamnih čestica: 1986U2R, 6, 5, 4, Alfa, Beta, Eta, Gama, Delta, Lambda (bivši 1986U1R) i Epsilon.

Samo jedna letjelica je posjetila Uran, odnosno proletjela pored njega, i to je bio Voyager 2, koji je 24. januara 1986. godine prošao 81.500 km iznad vrhova Uranovih oblaka. Tom prilikom napravljeno je dosta fotografija planete, koja kao da leži dok se okreće oko Sunca i koja je dugo i nepravedno bila smatrana "tek jednom zvijezdom".