Taj ugodan, zemljani miris kiše, nazvan petrikor, uzrokovan je oslobađanjem specifičnih hemikalija kada kiša dospije na tlo.

Bakterije Streptomyces koje žive u tlu izlučuju molekulu geosmin. Kada kiša udari u tlo, kišne kapi zarobe mjehuriće zraka koji sadrže geosmin. Mjehurići se kreću kroz kišnu kap i izbijaju iz nje kao aerosoli, čak i manje čestice koje se raspršuju kroz zrak. Nakon što se geosmin odvoji od zemlje i odleti u zrak, možemo ga jasno namirisati jer su ljudski nosevi izrazito osjetljivi na njega.

Drugi faktor koji pridonosi petrikoru je kombinacija biljnih ulja. Australski istraživači Isabel Joy Bear i R. G. Thomas, koji su skovali izraz petrikor 1964. godine, otkrili su da neke biljke izlučuju ulja tokom sušnih razdoblja. Kada konačno padne kiša, ulja koja su se nakupila ispuštaju se u zrak na isti način kao i geosmin.

A ako miris kiše postane posebno jak – i neobično čist – nakon grmljavinske oluje, možete zahvaliti ozonu. Munja može razdvojiti kisik i dušik, koji se mogu rekombinirati u dušikov oksid, jedan od spojeva potrebnih za stvaranje ozona. Ta je molekula poznata po svom oštrom mirisu poput hlora.