Osma sjednica Centralnog komiteta Saveza komunista Srbije održana je 23. i 24. septembra 1987. godine. Ova sjednica je predstavljala konačni razlaz Slobodana Miloševića i Ivana Stambolića. Osma sjednica smatra se uvodom u krvave ratove u Jugoslaviji.

U jeku krize na Kosovu Slobodan Milošević je 25. aprila Srbima u Kosovom Polju rekao: "Niko ne sme da vas bije". U Paraćinu, 3. septembra, u kasarni JNA, Aziz Keljmendi je ubio četvericu vojnika (dvojicu Bosanaca, jednog Srbina i jednog Hrvata) i još pet ranio. U srbijanskim medijima počela je kampanja protiv Albanaca, i tvrdilo se da je ovo zločin uperen protiv Jugoslavije. Dragiša Pavlović, predsjednik Gradskog komiteta Saveza komunista Beograda, suprotstavio se žestokoj anti-albanskoj propagandi u srpskim medijima tvrdeći da je jedina prihvatljiva pozicija s koje se može rješavati problem Kosova, jeste pozicija Saveza komunista Jugoslavije, a ne neka populistička ili nacionalistička pozicija koju je tada protežirao Slobodan Milošević, predsjednik CKSK Srbije. Pavlović je na osmoj sjednici razriješen članstva u CKSK Srbije.

Ivan Stambolić, tadašnji predsjednik Predsjedništva SR Srbije, bio je politički likvidaran u direktnom TV prijenosu. Milioni ljudi gledali su rađanje novog vođe. Poražena komunistička struja kasnije se uglavnom prepakovala u opozicione političke partije koje su devedesetih imale prefiks demokratska i građanska.

Slobodan Milošević je na osmoj sjednici odnio političku pobjedu i kroz podršku medija koje je imao pod svojom kontrolom, preuzeo svu političku vlast u Srbiji. Odbacio je politiku bratstva i jedinstva Saveza komunista Jugoslavije i počeo sprovoditi nacionalističku politiku koju je preko Memoranduma Srpske akademije nauka i umjetnosti (Memorandum SANU) sprovodila tadašnja intelektualna elita Srbije.

Šta bi se desilo da je ishod Osme sjednice bio drugačiji? Da li bi bilo bolje da Milošević nije pobijedio? Da li bi raspad Jugoslavije prošao bez rata ili bar bez toliko krvavog rata? Vjerovatno bi. Stambolić bi vjerovatno prepoznao raspad SSSR-a, shvatio da je Berlinski zid pao i zemlju poveo putem demokratizacije sarađujući sa Zapadom, Jugoslavija bi se sigurno raspala i da je pobijedila umjerena struja, ali raspad ne bi bio tako užasan i krvav. Milošević je poveo ratove u kojima Srbija zvanično nije učestvovala, ali je svaki izgubila. Od Kosova pa do Slovenije, svuda je ostao trag mržnje i netrpeljivosti.

-I zato, kada vam kažu da je raspad Jugoslavije planiran u Washingtonu, Briselu, Berlinu ili Vatikanu, recite da je raspad Jugoslavije planiran u Beogradu i da je počeo 23. septembra 1987. godine na Osmoj sjednici Centralnog komiteta Saveza komunista Srbije - piše Historija.info. 

Svjedočenja o Osmoj sjednici CKSK Srbije možete pogledati u videu koji je ranije snimao RSE. 

Ivan Stambolić ubijen je augustu 2000. godine na Fruškoj gori, po nalogu svog nekada bliskog prijatelja i političkog saradnika Slobodana Miloševića. Presudom Specijalnog suda u Beogradu za ubistvo Stambolića osuđeni su pripadnici Jedinice za specijalne operacije Državne bezbjednosti Srbije (JSO). Pravosnažna osuđujuća presuda, u kojoj je Milošević naveden kao nalogodavac, donesena je 2007. godine.

Stambolića su u Košutnjaku u Beogradu otela peterica pripadnika JSO. Odvezli su ga na Zmejevac na Fruškoj gori. Ubijen je s dva metka u potiljak, a tijelo je bačeno u jamu sa živim krečom. Tijelo Ivana Stambolića pronađeno je tek tokom akcije Sablja i to tako što je policiju do mjesta ubistva doveo Nenad Šare, nekadašnji pripadnik JSO i svjedok saradnik na suđenju.

Samo mjesec nakon otmice i ubistva Sambolića, Milošević je izgubio izbore za predsjednika SR Jugoslavije. Smijenjen je 5. oktobra 2000. godine, kada je pod pritiskom masovnih demonstracija morao da prihvati rezultate izbora na kojima ga je pobijedio Vojislav Koštunica, kandidat Demokratske opozicije Srbije.

Tužilac Mioljub Vitorović u završnoj riječi u postupku za ubistvo Ivana Stambolića na osnovu dokaza, nedvosmisleno je optužio Slobodana Miloševića i njegovu suprugu Mirjanu Marković da su naručivali ubistva političkih protivnika. Poslije ove završne riječi Vitorović je kažnjen smjenom:

-Sudimo organizaciji za ubijanje, odnosno, odredu DB-a namijenjenom za likvidacije, ali šta je sa organizacijom ili njenim dijelovima, koji su bili ili su još u ekonomiji, pravosuđu, policiji, medijima, politici i koja, u strahu da ne bude otkrivena, podržava ovakve odbrane okrivljenih i održava ih u zabludi da će se sve po njih povoljno riješiti? U ovom trenutku nijedna institucija u zemlji ne brani zemlju u toj mjeri kao što to radi ovaj sud. Vaša odgovornost je toliko veća, ali te odgovornosti ne treba se bojati. Naprotiv, historija je zabilježila zlo, historija očekuje odgovor. Odgovor ovog suda treba da bude takav da ne padne pod udar historije. Sve što nije adekvatan odgovor na zlo režima Slobodana Miloševića historija će osuditi.

Mirjana Marković je do smrti živjela u Rusiji, gdje je dobila politički azil, a njenu posljednju knjigu objavile su Večernje Novosti u kojima država Srbija ima dio vlasništva, pisao je Insajder.

Za ubistvo Stambolića pravosnažno su osuđeni najviši funkcioneri Državne bezbjednosti i pripadnici JSO-a:

Radomir Marković - 15 godina zatvora
Milorad Ulemek Legija, Branko Berček - 40 godina zatvora
Nenad Bujošević - 35 godina zatvora
Leonid Milivojević, Duško Maričić - 30 godina zatvora
Nenad Ilić - 15 godina zatvora
Milorad Bracanović - 2 godine zatvora